Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

to make a laughing-stock of

  • 1 inridiculum

    irrīdĭcŭlum ( inr-), i, n. [irrideo], a laughing-stock:

    irridiculo habere,

    to make a laughing-stock of, Plaut. Poen. 5, 4, 10:

    irridiculum esse,

    to be a laughing-stock, id. Cas. 5, 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > inridiculum

  • 2 irridiculum

    irrīdĭcŭlum ( inr-), i, n. [irrideo], a laughing-stock:

    irridiculo habere,

    to make a laughing-stock of, Plaut. Poen. 5, 4, 10:

    irridiculum esse,

    to be a laughing-stock, id. Cas. 5, 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > irridiculum

  • 3 illudo

    illūdo ( inl-), si, sum, 3 (acc. to the first conj. illudiabant, Gell. 1, 7, 3; perf. subj. inlusseris, Cic. Lael. 26, 99 Bait., Lahm.), v. n. and a. [in-ludo].
    I.
    Neutr., to play at or with any thing, to sport with, amuse one's self with (syn. colludo; cf. ludificor).
    A.
    In gen. (very rare):

    illudo chartis,

    amuse myself with writing, Hor. S. 1, 4, 139:

    ima videbatur talis illudere palla,

    Tib. 3, 4, 35.—
    B.
    In partic., pregn.
    1. (α).
    With dat.:

    ut ne plane videaris hujus miseri fortunis et horum virorum talium dignitati illudere,

    Cic. Rosc. Am. 19, 54:

    ut semper gaudes illudere rebus Humanis!

    Hor. S. 2, 8, 62:

    illudere capto,

    Verg. A. 2, 64:

    discrimini publico,

    Suet. Tib. 2:

    inlusit Neroni fortuna,

    Tac. A. 16, 1 init.; cf. id. ib. 15, 72 fin.
    (β).
    In aliquem or aliquo:

    ego te pro istis factis ulciscar, ut ne impune in nos illuseris,

    Ter. Eun. 5, 4, 20; cf.:

    quae cum dixisset in Albucium illudens,

    Cic. de Or. 3, 43, 171:

    adeon' videmur vobis esse idonei, In quibus sic illudatis?

    Ter. And. 4, 4, 19.—
    (γ).
    Absol.:

    illuseras heri inter scyphos, quod dixeram controversiam esse, etc.,

    Cic. Fam. 7, 22. —
    2.
    To sport or fool away a thing, i. e. to destroy or waste in sport; in mal. part., to violate, abuse ( poet. and in post-Aug. prose).
    (α).
    With dat.:

    cui (frondi) Silvestres uri assidue capraeque sequaces Illudunt,

    Verg. G. 2, 375:

    pecuniae illudere,

    Tac. H. 2, 94 fin.:

    C. Caesar etiam matri ejus illusit,

    id. A. 15, 72:

    pueritiae Britannici,

    id. ib. 13, 17:

    feminarum illustrium capitibus,

    Suet. Tib. 45.—
    (β).
    Absol.:

    tum variae illudant pestes,

    Verg. G. 1, 181.—
    II.
    Act. (in all the meanings of I.).
    A.
    In gen., to play at or with any thing ( poet. and very rare):

    illusas auro vestes,

    i. e. lightly interwoven, Verg. G. 2, 464 (dub. al. inclusas); imitated by Avien. Perieg. 1258; cf. the periphrase: illusa pictae vestis inania, Prud. steph. 14, 104.—
    B.
    In partic., pregn.
    1.
    To scoff or mock at, to make a laughing-stock of, to ridicule (so most freq.):

    satis superbe illuditis me,

    Ter. Phorm. 5, 8, 22:

    ut is, qui illusus sit plus vidisse videatur. Quid autem turpius quam illudi?

    Cic. Lael. 26, 99:

    miseros,

    id. de Or. 2, 58, 237:

    illusi ac destituti,

    id. Quint. 16, 51:

    facetiis illusus,

    Tac. A. 15, 68:

    pergisne eam, Laeli, artem illudere, in qua primum excello ipse?

    Cic. Rep. 1, 13:

    artes,

    Ov. M. 9, 66:

    ipsa praecepta (rhetorum),

    Cic. de Or. 1, 19, 87:

    illud nimium acumen (opp. admirari ingenium),

    id. ib. 1, 57, 243:

    voces Neronis, quoties caneret,

    Tac. A. 14, 52: verbis virtutem superbis, [p. 887] Verg. A. 9, 634.—
    2.
    To destroy, ruin, violate, abuse (very rare):

    vitam filiae,

    Ter. And. 5, 1, 3: illusique pedes (i. e. crapulā) vitiosum ferre recusant Corpus, ruined, i. e. staggering, Hor. S. 2, 7, 108:

    corpus alicujus,

    Tac. A. 1, 71.

    Lewis & Short latin dictionary > illudo

  • 4 inludo

    illūdo ( inl-), si, sum, 3 (acc. to the first conj. illudiabant, Gell. 1, 7, 3; perf. subj. inlusseris, Cic. Lael. 26, 99 Bait., Lahm.), v. n. and a. [in-ludo].
    I.
    Neutr., to play at or with any thing, to sport with, amuse one's self with (syn. colludo; cf. ludificor).
    A.
    In gen. (very rare):

    illudo chartis,

    amuse myself with writing, Hor. S. 1, 4, 139:

    ima videbatur talis illudere palla,

    Tib. 3, 4, 35.—
    B.
    In partic., pregn.
    1. (α).
    With dat.:

    ut ne plane videaris hujus miseri fortunis et horum virorum talium dignitati illudere,

    Cic. Rosc. Am. 19, 54:

    ut semper gaudes illudere rebus Humanis!

    Hor. S. 2, 8, 62:

    illudere capto,

    Verg. A. 2, 64:

    discrimini publico,

    Suet. Tib. 2:

    inlusit Neroni fortuna,

    Tac. A. 16, 1 init.; cf. id. ib. 15, 72 fin.
    (β).
    In aliquem or aliquo:

    ego te pro istis factis ulciscar, ut ne impune in nos illuseris,

    Ter. Eun. 5, 4, 20; cf.:

    quae cum dixisset in Albucium illudens,

    Cic. de Or. 3, 43, 171:

    adeon' videmur vobis esse idonei, In quibus sic illudatis?

    Ter. And. 4, 4, 19.—
    (γ).
    Absol.:

    illuseras heri inter scyphos, quod dixeram controversiam esse, etc.,

    Cic. Fam. 7, 22. —
    2.
    To sport or fool away a thing, i. e. to destroy or waste in sport; in mal. part., to violate, abuse ( poet. and in post-Aug. prose).
    (α).
    With dat.:

    cui (frondi) Silvestres uri assidue capraeque sequaces Illudunt,

    Verg. G. 2, 375:

    pecuniae illudere,

    Tac. H. 2, 94 fin.:

    C. Caesar etiam matri ejus illusit,

    id. A. 15, 72:

    pueritiae Britannici,

    id. ib. 13, 17:

    feminarum illustrium capitibus,

    Suet. Tib. 45.—
    (β).
    Absol.:

    tum variae illudant pestes,

    Verg. G. 1, 181.—
    II.
    Act. (in all the meanings of I.).
    A.
    In gen., to play at or with any thing ( poet. and very rare):

    illusas auro vestes,

    i. e. lightly interwoven, Verg. G. 2, 464 (dub. al. inclusas); imitated by Avien. Perieg. 1258; cf. the periphrase: illusa pictae vestis inania, Prud. steph. 14, 104.—
    B.
    In partic., pregn.
    1.
    To scoff or mock at, to make a laughing-stock of, to ridicule (so most freq.):

    satis superbe illuditis me,

    Ter. Phorm. 5, 8, 22:

    ut is, qui illusus sit plus vidisse videatur. Quid autem turpius quam illudi?

    Cic. Lael. 26, 99:

    miseros,

    id. de Or. 2, 58, 237:

    illusi ac destituti,

    id. Quint. 16, 51:

    facetiis illusus,

    Tac. A. 15, 68:

    pergisne eam, Laeli, artem illudere, in qua primum excello ipse?

    Cic. Rep. 1, 13:

    artes,

    Ov. M. 9, 66:

    ipsa praecepta (rhetorum),

    Cic. de Or. 1, 19, 87:

    illud nimium acumen (opp. admirari ingenium),

    id. ib. 1, 57, 243:

    voces Neronis, quoties caneret,

    Tac. A. 14, 52: verbis virtutem superbis, [p. 887] Verg. A. 9, 634.—
    2.
    To destroy, ruin, violate, abuse (very rare):

    vitam filiae,

    Ter. And. 5, 1, 3: illusique pedes (i. e. crapulā) vitiosum ferre recusant Corpus, ruined, i. e. staggering, Hor. S. 2, 7, 108:

    corpus alicujus,

    Tac. A. 1, 71.

    Lewis & Short latin dictionary > inludo

  • 5 inrideo

    irrīdĕo ( inr-), rīsi, rīsu, 2, v. n. and a. [1. in-rideo] (collat. form irrīdo, ĕre, M. Brutus ap. Diom. p. 378 P.).
    I.
    Neutr., to laugh at a person or thing, to joke, jeer:

    irrides in re tanta,

    Ter. Heaut. 5, 2, 29; id. And. 1, 2, 33:

    tam aperte,

    id. Phorm. 5, 7, 63:

    Caesar mihi irridere visus est,

    Cic. Att. 12, 6, 3:

    Lemnii irridentes responderunt,

    Nep. Milt. 1, 5; cf.:

    multum irridentibus,

    Tac. A. 1, 8:

    qui irrident, quod, etc.,

    Cic. Off. 1, 35, 128:

    et ille irridens... inquit,

    Suet. Galb. 4:

    irridens respondit,

    id. Tib. 52.—
    II.
    Act., to mock, ridicule, laugh to scorn:

    bonis tuis rebus meas res irrides malas,

    Plaut. Trin. 2, 4, 45:

    venis ultro irrisum dominum,

    id. Am. 2, 1, 40:

    nos,

    Ter. Eun. 5, 7, 17:

    per jocum deos irridens,

    Cic. N. D. 2, 3, 7:

    Romam atque contemnere,

    id. Agr. 2, 35, 96:

    vos ab illo irridemini,

    id. Ac. 2, 39, 123:

    semel irrisus,

    Hor. Ep. 1, 17, 58:

    perpessus es non irridendam moram,

    Plin. Pan. 63, 2:

    quae irrideri ab imperitis solent,

    Cic. Fin. 3, 22, 75:

    irrisam sine honore ratem Sergestus agebat,

    Verg. A. 5, 272:

    vox praeconis irrisa est,

    Suet. Claud. 21:

    tantam irridendi sui facultatem dare,

    Cic. Div. 2, 17, 39.— Aliquem irrisum habere, to make a laughing-stock:

    me impune irrisum esse habitum,

    Plaut. Ep. 3, 4, 83.—Hence, irrī-denter, adv., jeeringly, scoffingly (anteand post-class.): petit, Laber. ap. Charis. p. 181 P. (Com. Fragm. v. 93 Rib.):

    admonere,

    Aug. Ep. 5 med.

    Lewis & Short latin dictionary > inrideo

  • 6 irrideo

    irrīdĕo ( inr-), rīsi, rīsu, 2, v. n. and a. [1. in-rideo] (collat. form irrīdo, ĕre, M. Brutus ap. Diom. p. 378 P.).
    I.
    Neutr., to laugh at a person or thing, to joke, jeer:

    irrides in re tanta,

    Ter. Heaut. 5, 2, 29; id. And. 1, 2, 33:

    tam aperte,

    id. Phorm. 5, 7, 63:

    Caesar mihi irridere visus est,

    Cic. Att. 12, 6, 3:

    Lemnii irridentes responderunt,

    Nep. Milt. 1, 5; cf.:

    multum irridentibus,

    Tac. A. 1, 8:

    qui irrident, quod, etc.,

    Cic. Off. 1, 35, 128:

    et ille irridens... inquit,

    Suet. Galb. 4:

    irridens respondit,

    id. Tib. 52.—
    II.
    Act., to mock, ridicule, laugh to scorn:

    bonis tuis rebus meas res irrides malas,

    Plaut. Trin. 2, 4, 45:

    venis ultro irrisum dominum,

    id. Am. 2, 1, 40:

    nos,

    Ter. Eun. 5, 7, 17:

    per jocum deos irridens,

    Cic. N. D. 2, 3, 7:

    Romam atque contemnere,

    id. Agr. 2, 35, 96:

    vos ab illo irridemini,

    id. Ac. 2, 39, 123:

    semel irrisus,

    Hor. Ep. 1, 17, 58:

    perpessus es non irridendam moram,

    Plin. Pan. 63, 2:

    quae irrideri ab imperitis solent,

    Cic. Fin. 3, 22, 75:

    irrisam sine honore ratem Sergestus agebat,

    Verg. A. 5, 272:

    vox praeconis irrisa est,

    Suet. Claud. 21:

    tantam irridendi sui facultatem dare,

    Cic. Div. 2, 17, 39.— Aliquem irrisum habere, to make a laughing-stock:

    me impune irrisum esse habitum,

    Plaut. Ep. 3, 4, 83.—Hence, irrī-denter, adv., jeeringly, scoffingly (anteand post-class.): petit, Laber. ap. Charis. p. 181 P. (Com. Fragm. v. 93 Rib.):

    admonere,

    Aug. Ep. 5 med.

    Lewis & Short latin dictionary > irrideo

  • 7 irrido

    irrīdĕo ( inr-), rīsi, rīsu, 2, v. n. and a. [1. in-rideo] (collat. form irrīdo, ĕre, M. Brutus ap. Diom. p. 378 P.).
    I.
    Neutr., to laugh at a person or thing, to joke, jeer:

    irrides in re tanta,

    Ter. Heaut. 5, 2, 29; id. And. 1, 2, 33:

    tam aperte,

    id. Phorm. 5, 7, 63:

    Caesar mihi irridere visus est,

    Cic. Att. 12, 6, 3:

    Lemnii irridentes responderunt,

    Nep. Milt. 1, 5; cf.:

    multum irridentibus,

    Tac. A. 1, 8:

    qui irrident, quod, etc.,

    Cic. Off. 1, 35, 128:

    et ille irridens... inquit,

    Suet. Galb. 4:

    irridens respondit,

    id. Tib. 52.—
    II.
    Act., to mock, ridicule, laugh to scorn:

    bonis tuis rebus meas res irrides malas,

    Plaut. Trin. 2, 4, 45:

    venis ultro irrisum dominum,

    id. Am. 2, 1, 40:

    nos,

    Ter. Eun. 5, 7, 17:

    per jocum deos irridens,

    Cic. N. D. 2, 3, 7:

    Romam atque contemnere,

    id. Agr. 2, 35, 96:

    vos ab illo irridemini,

    id. Ac. 2, 39, 123:

    semel irrisus,

    Hor. Ep. 1, 17, 58:

    perpessus es non irridendam moram,

    Plin. Pan. 63, 2:

    quae irrideri ab imperitis solent,

    Cic. Fin. 3, 22, 75:

    irrisam sine honore ratem Sergestus agebat,

    Verg. A. 5, 272:

    vox praeconis irrisa est,

    Suet. Claud. 21:

    tantam irridendi sui facultatem dare,

    Cic. Div. 2, 17, 39.— Aliquem irrisum habere, to make a laughing-stock:

    me impune irrisum esse habitum,

    Plaut. Ep. 3, 4, 83.—Hence, irrī-denter, adv., jeeringly, scoffingly (anteand post-class.): petit, Laber. ap. Charis. p. 181 P. (Com. Fragm. v. 93 Rib.):

    admonere,

    Aug. Ep. 5 med.

    Lewis & Short latin dictionary > irrido

См. также в других словарях:

  • Laughing Stock — Студийный альбом Talk Tal …   Википедия

  • Laughing Stock (album) — Laughing Stock Studio album by Talk Talk Released 16 September 1991 …   Wikipedia

  • laughing stock — [noun] figure of fun, Aunt Sally (Brit.), butt, target, victim * * * ▶ noun FIGURE OF FUN, dupe, butt, stooge, Aunt Sally; informal fall guy. * * * laughing stock noun An object of ridicule • • • Main Entry: ↑laugh * * * laug …   Useful english dictionary

  • laughing-stock — (from Idioms in Speech) a person or thing that causes general ridicule: to make someone a laughing stock Come, Clare, don t be silly, and make us a laughing stock. (J. Galsworthy) …   Idioms and examples

  • make a monkey (out) of — MAKE SOMEONE LOOK FOOLISH, make a fool of, make a laughing stock of, ridicule, make fun of, poke fun at. → monkey …   Useful english dictionary

  • a laughing stock — Meaning An object of derision. Origin From Shakespeare s Merry Wives of Windsor. SIR HUGH EVANS [Aside to DOCTOR CAIUS] Pray you let us not be laughing stocks to other men s humours; I desire you in friendship, and I will one way or other make… …   Meaning and origin of phrases

  • stock — 1 noun 1 SUPPLIES (C) also stocks plural a supply of something that you keep and can use when you need to: stocks of flour and sugar | build up a stock: The country has been building up its stock of weapons. 2 IN A SHOP (C, U) a supply of a… …   Longman dictionary of contemporary English

  • Life’s What You Make It — «Life’s What You Make It» …   Википедия

  • ridicule — I (New American Roget s College Thesaurus) Derision Nouns 1. ridicule, derision, scoffing, mockery, quiz, banter, irony, persiflage, raillery, chaff, badinage. See contempt. 2. parody, burlesque, travesty, farce, caricature, camp; buffoonery,… …   English dictionary for students

  • Treason — In law, treason is the crime that covers some of the more serious acts of disloyalty to one s sovereign or nation. Historically, treason also covered the murder of specific social superiors, such as the murder of a husband by his wife (treason… …   Wikipedia

  • ridicule — [n] contemptuous laughter at someone or something badinage, banter, buffoonery, burlesque, caricature, chaff, comeback, contempt, derision, dig*, disdain, disparagement, farce, foolery, gibe, irony, jab*, jeer, laughter, leer, mockery, mordancy,… …   New thesaurus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»